Styl gotycki narodził się w końcu XII wieku, wbrew pozorom nie wywodził się od barbarzyńskiego ludu Gotów, a był owocem kunsztu znakomicie wykształconych i utalentowanych budowniczych i artystów działających początkowo w Północnej Francji a potem rozprzestrzenił się niemal w całej Europie. Głównie za sprawą zakonników (cystersi, dominikanie), którzy upowszechniali nowe zasady konstrukcji.
Ciężaru stropu i sklepień nie dźwigały ściany, lecz – przez wymurowane z kamienia żebra, ciężar był przenoszony na specjalne filary (przypory). Między żebrami i przyporami powstawały łuki przyporowe. Architektura gotycka w zamierzeniu jej twórców miała odzwierciedlać boską naturę i wielbić Boga. Ewolucję w gotyku przeszło sklepienie krzyżowe. Powstało krzyżowo – żebrowe a potem wiele innych odmian. W okresie gotyku najczęściej budowano kościoły. Architektura gotycka to: maswerk (rozety – dekoracyjne wzory), pinakle (wieżyczki), wimperga (dekoracyjne wykończenie w kształcie wysokiego trójkąta).
Gotycka architektura sakralna charakteryzowała się smukłością i strzelistością. Kościoły zyskały na wysokości (25 m). W lekkich, ażurowych ścianach pojawiły się ogromne okna z witrażami.
Katedry w stylu gotyckim to:
Gotyckie rzeźby i malowidła:
Słuchacze Chęcińskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku podczas wykładu.
Notatka i zdjęcia Stanisław Król
